Σε μια σχολική αίθουσα οι μαθητές περιμένουν κάποιον καθηγητή. Νέα παιδιά που καταστρέφουν οτιδήποτε γι’ αυτούς εκπροσωπεί το σύστημα που το θεωρούν εχθρό τους, όπως και το σχολείο. Αμφισβητούν τα πάντα και τους πάντες, επαναστάτες και αντιρρησίες, θύτες και θύματα την ίδια στιγμή. Περιμένουν αλλά το ωρολόγιο πρόγραμμα για το συγκεκριμένο τμήμα, γράφει μόνον «κενό». Τελικά απορρίπτουν αυτοί το σύστημα ή το σύστημα τους απορρίπτει; Η αναμονή τους οδηγεί σε μια «επαναστατική» απόφαση: να γίνουν οι ίδιοι καθηγητές του εαυτού τους ακολουθώντας έναν ανορθόδοξο οδηγό σπουδών. Οι μαθητές-καθηγητές μοιράζονται τους φόβους, τις ζωές τους, τις σκέψεις τους και αναλαμβάνουν να μιλήσουν για ζητήματα που γνωρίζουν από ελάχιστα έως πολύ καλά: σεξ, κοινωνικοί αποκλεισμοί, οργή, αλλόκοτες συνταγές μαγειρικής, ιστορίες οικογενειακής γαλήνης, ξενοφοβικά κρεσέντο έως ακραίες ποιητικές στιγμές της καθημερινότητας.

Ο Εχθρός της τάξης παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1978 στο Λονδίνο, ενώ o Πέτερ Στάιν σκηνοθέτησε την κινηματογραφική εκδοχή τού έργου στο Ανατολικό Βερολίνο το 1983. Η ταινία του 2013, σε σκηνοθεσία Rok Bicek, τιμήθηκε με το βραβείο Fedeora Award στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

Η Γεωργία Μαυραγάνη χρησιμοποιεί το έργο του Νάιτζελ Ουίλιαμς, που αφηγείται τις ιστορίες έξι μαθητών σε ένα σχολείο του Νότιου Λονδίνου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ως δραματουργικό καμβά πάνω στον οποίο ζωντανεύουν οι ιστορίες των εφήβων στο 2021, σε μια μητρόπολη, κάπου στον ανεπτυγμένο κόσμο ή σε μια μικρή πόλη κάπου πιο νότια στο ημισφαίριο.

Σκηνοθετικό σημείωμα. [...]Στη δική μας εκδοχή, δώδεκα νέοι ηθοποιοί κάνουν πρόβα τον Εχθρό της τάξης και όσο πλησιάζουν όλο και περισσότερο το έργο και τα αιχμηρά του ερωτήματα ξεδιπλώνουν παράλληλα με τους ήρωες τις δικές τους εμπειρίες, ξαναζούν τον δεκαεξάχρονο εαυτό τους και εκμυστηρεύονται τις απορίες τους προς και για τη ζωή. Με όπλο το χιούμορ, τη σύγχρονη γλώσσα συνομιλούν με τους εφήβους σαν ίσο προς ίσο. [Γεωργία Μαυραγάνη]