Γιορτή 17ης Νοεμβρίου 2021
Πολυτεχνείο: 48 χρόνια κώδικας τιμής των αγωνιζόμενων ανθρώπων
Όσο υπάρχουν άνθρωποι, που όταν σφίγγεται η καρδιά τους, σφίγγεται γροθιά και το χέρι τους...
Όχι αυτοί που μυξοκλαίνε για τον «θάνατο του Πολυτεχνείου», που το μίσησαν, αμφισβήτησαν τους νεκρούς και τους αγωνιστές του, το φοβήθηκαν και το φοβούνται ακόμα! Αλλά για τους καλούς ανθρώπους που χρόνια τώρα θρηνούν για τον θάνατο ή τέλος πάντων τον επερχόμενο θάνατο του Πολυτεχνείου...
Έχουμε να πούμε πως το Πολυτεχνείο έχει σπάσει το φράγμα του χρόνου! 48 χρόνια μετά, σχεδόν μισό αιώνα, συγκινεί , κινητοποιεί, γεμίζει δρόμους και πλατείες, είναι σαν ένα ανθρώπινο ποτάμι που χαράχτηκε, λες, στην καρδιά της πόλης και τη διασχίζει από την πύλη-σύμβολο της εξέγερσης προς την αμερικανική πρεσβεία με τα ίδια ανεκπλήρωτα αιτήματα, τα ίδια συνθήματα, τις ίδιες ανάγκες... ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ! Το μήνυμά του ανανεώνεται κάθε χρόνο μέσα στην ιστορική συγκυρία και την επικαιρότητα (σήμερα θα προσθέταμε και ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ). Άλλοτε διαχρονικό και με εκκρεμότητες ανοιχτές προς λύση, άλλοτε επίκαιρο, ποτέ όμως επετειακό, κανονικό, ρουτινιάρικο.
Γιατί ο λόγος που οι κυρίαρχοι , εδώ και δεκαετίες, επιδιώκουν να ξεμπερδέψουν με το εξεγερτικό πνεύμα του Νοέμβρη, που εξαγγέλλουν διαρκώς το «θάνατο του Πολυτεχνείου», που σπεύδουν να κηρύξουν το «τέλος της μεταπολίτευσης», να απαξιώσουν και να στιγματίσουν τη «γενιά του Πολυτεχνείου» είναι ότι η μόνη περίπτωση να καταχωρισθεί το «Πολυτεχνείο» ως απλή Ιστορία, είναι όταν κάποιο εξίσου σπουδαίο ή σπουδαιότερο γεγονός το ολοκληρώσει, το «δικαιώσει» κατά το κοινώς λεγόμενο... Ως τότε θα είναι αναζήτηση, αίτημα, προσκλητήριο, όνειρο, ανανέωση, κώδικας τιμής των αγωνιζόμενων ανθρώπων! Και κυρίως αυτό το τελευταίο, ότι το Πολυτεχνείο είναι Κώδικας Τιμής είναι που μισούν και φοβούνται. Γιατί εναντίον αυτού που συμβαίνει σήμερα, αγωνίστηκε η ψυχή του λαού τότε!
Είναι αυτό που γράφει με το δικό του τρόπο ο εκφωνητής της κατάληψης, Δ. Παπαχρήστου:
«Μπορεί να έγινε στις 17 Νοεμβρίου το 1973, αλλά έκαψε το χρόνο, τον σημάδεψε για πάντα, χώρισε την νεότερη ιστορία του τόπου μας, στο πριν και το μετά, έγινε μνήμη και διαρκής απειλή και υπόμνηση πως το δικαίωμα στην ελευθερία, στην Δημοκρατία και σε έναν καλύτερο κόσμο για όλους δεν εκχωρείται και δεν παραγράφεται και δεν μπορεί να συντριφτεί από καμιάς μορφής Δικτατορία...
Είναι η απόδειξη πως υπήρξαμε νέοι. Είναι η δική μας εξέγερση, που δεν μας ανήκει, γιατί πέρασε στις επόμενες γενιές, γιατί έγινε φωτεινό γεγονός και παράδειγμα και σύμβολο. Είναι το εδώ και τώρα το δικό μας, αλλά και παντοτινό και συνεπώς το μελλούμενο, που όταν χρειαστεί, όταν υπάρξει προσωπική ανάγκη και κοινωνική αναγκαιότητα, θα προκύψουν πολλά πολυτεχνεία.»
Έχετε ακούσει όλες/οι τη φωνή του ως αντίπαλο δέος κατά την είσοδο του τανκ στην πύλη του ΕΜΠ τα ξημερώματα της 17/11/1973. Τη φωνή που σίγησε μόνο όταν το τανκ συνέτριψε την κεντρική πύλη. Μέχρι το τέλος. Η πύλη με τα εμβληματικά συνθήματα ΕΞΩ ΟΙ ΕΠΑ, ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ έχει ηχητικό υπόστρωμα τη φωνή του εκφωνητή της κατάληψης στην πιο συγκλονιστική, ίσως, απαγγελία του εθνικού ύμνου.
Ίσως δεν έχετε ταυτοποιήσει τη φωνή με το πρόσωπο και το όνομα του Δ. Παπαχρήστου.
Δεν υπήρξε από τους κανονικούς , που κοιτάνε τη δουλειά τους και γίνανε αντιστασιακοί μετά την πτώση της χούντας προσπαθώντας να στριμωχτούν στη «γενιά του Πολυτεχνείου». Δεν είχε προσωπική ματαιοδοξία, ούτε διάθεση κάποιας εξαργύρωσης του αγώνα της νιότης του. Μπορεί όμως να περηφανεύεται πως η φωτιά που άναψε μαζί με άλλους φωτίζει και πυρπολεί σχεδόν 50 χρόνια τις καρδιές και τους αγώνες των νέων γενιών για τα πολλά ΟΧΙ και ΚΑΤΩ που πρέπει να ειπωθούν και να πραγματωθούν.
O Δ. Παπαχρήστος μας κάνει την τιμή να βρίσκεται στο σχολείο μας για να συζητήσουμε για εκείνον τον τρομερό Νοέμβρη του 1973, για τους 48 Νοέμβρηδες που στιγμάτισε ανεξίτηλα και κυρίως γι αυτούς που ευελπιστούμε να φέρουν τα καινούργια Πολυτεχνεία.
