Πολυτεχνείο: 48 χρόνια κώδικας τιμής των αγωνιζόμενων ανθρώπων

Όσο υπάρχουν άνθρωποι, που όταν σφίγγεται η καρδιά τους, σφίγγεται γροθιά και το  χέρι τους...

Όχι αυτοί που μυξοκλαίνε για τον «θάνατο του Πολυτεχνείου», ­ που το μίσησαν, αμφισβήτησαν τους νεκρούς και τους αγωνιστές του, το φοβήθηκαν και το φοβούνται ακόμα! Αλλά για τους καλούς ανθρώπους που χρόνια τώρα  θρηνούν  για τον θάνατο ή τέλος πάντων τον επερχόμενο θάνατο του Πολυτεχνείου...

Έχουμε να πούμε πως το Πολυτεχνείο έχει σπάσει το φράγμα του χρόνου! 48 χρόνια μετά, σχεδόν μισό αιώνα,  συγκινεί , κινητοποιεί, γεμίζει δρόμους και πλατείες, είναι  σαν ένα ανθρώπινο ποτάμι που χαράχτηκε, λες, στην καρδιά της πόλης και τη διασχίζει  από την  πύλη-σύμβολο της εξέγερσης  προς την αμερικανική πρεσβεία με τα ίδια ανεκπλήρωτα  αιτήματα, τα ίδια συνθήματα, τις ίδιες ανάγκες... ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ! Το μήνυμά του ανανεώνεται κάθε χρόνο μέσα στην ιστορική συγκυρία και την επικαιρότητα (σήμερα θα προσθέταμε και ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ). Άλλοτε διαχρονικό και με εκκρεμότητες ανοιχτές προς λύση, άλλοτε επίκαιρο, ­ ποτέ όμως επετειακό, κανονικό, ρουτινιάρικο.