Τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω πολύ να τελειώσω το σχολείο;

ΟΜΑΔΑ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΥΓΕΙΑΣ- ΠΡΟΝΟΙΑΣ
ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2015-2016

ΤΜΗΜΑ Α'3

ΜΑΘΗΜΑ: ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ-ΔΙΑΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΚΕΦ.3ο ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ
ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΚΙΝΗΤΡΑ

ΘΕΜΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
“Τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω πολύ να τελειώσω το σχολείο;”

ΚΕΙΜΕΝΟ 1. “Θέλω να ολοκληρώσω κάτι που το άφησα στη μέση”

'Οταν ήμουν δεκαπέντε χρονώ, δεν σκεφτόμουν όπως σκέφτομαι τώρα.Νόμιζα ότι τα ήξερα όλα και πως δεν θα μου χρειαζόταν πουθενά το απολυτήριο του Λυκείου.Όμως,έκανα μεγάλο λάθος και να 'μαι τώρα που προσπαθώ να κάνω κάτι -το λένε κι οι παλιοί “κάλλιο αργά,παρά ποτέ”!
Κι έτσι πήρα την απόφαση να τελειώσω το Λύκειο.
Θέλω να ολοκληρώσω αυτό που άφησα στη μέση. Βέβαια,τότε δεν ήξερα τι ήταν αυτό που μου άρεσε, όμως -ευτυχώς- η ζωή μου έδειξε το δρόμο που θέλω να πάρω μέσα από τις εμπειρίες που μάζεψα όλα αυτά τα χρόνια. Μετά από πολλή σκέψη,αποφάσισα ότι θέλω ν' ακολουθήσω τη Νοσηλευτική.Όπως είπα και πιο πριν,η ζωή είναι ένα μεγάλο σχολείο κι αυτό μου έμαθε να θέλω αυτό το επάγγελμα για να βοηθάω τους συνανθρώπους μου να μην υποφέρουν.
Ελπίζω να καταφέρω μια μέρα να γίνω μια καλή νοσηλεύτρια και να έχω δουλειά,κάτι που τώρα είναι δύσκολο, και να βοηθήσω την οικογένειά μου οικονομικά.
Εύχομαι να τα καταφέρω να τελειώσω για να νιώσω κι εγώ ολοκληρωμένη και να δικαιωθώ από αυτή μου την απόφαση.
('Αννα Τζόκα)

ΚΕΙΜΕΝΟ 2. “Η μόρφωση είναι προσόν”

Θεωρώ ότι η μόρφωση είναι προσόν για τον κάθε άνθρωπο,γιατί χάρη σ'αυτήν επιτυγχάνεται η πνευματική καλλιέργεια και η καλή απόκτηση γενικών και ειδικών γνώσεων. Η μόρφωση συμβάλλει στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου διευρύνοντας το γνωσιακό του πεδίο και παρέχοντας ερεθίσματα για τη διαμόρφωση ιδεών και αξιών. Οι εξειδικευμένες γνώσεις συνδέονται και με το εργασιακό αντικείμενο καθώς και με την επαγγελματική αποκατάσταση.Επί πλέον,το ευρύ φάσμα γνώσεων κάνει το άτομο δραστήριο και σκεπτόμενο πολίτη που έχει ενεργό δράση μέσα στην κοινωνία, στηριγμένο σε αξίες και ιδανικά που βοηθούν στην εξέλιξή της.

(Δήμητρα Κρινοπούλου)

ΚΕΙΜΕΝΟ 3. “ Ήθελα να προσπαθήσω για να δω τις δυνατότητές μου”

Από μικρή μ' άρεσε το σχολείο και τα γράμματα.Ήθελα να μάθω τα πάντα, πηγαίνοντας...στο “μεγαλύτερο σχολείο που υπήρχε”! Δυστυχώς ,δεν τα κατάφερα να συνεχίσω...το Δημοτικό ήταν “αρκετό”! Ήμασταν μια φτωχή,πολύτεκνη οικογένεια έξι παιδιών και,σαν μεγαλύτερη που ήμουν, ο ρόλος μου ήταν σε όλα και για όλα. Έτσι, έπαψα να κάνω όνειρα. Γιατί είχα όνειρα και φιλοδοξίες σαν παιδί! Ήθελα να γίνω Γυναικολόγος (ένα κρυφό μου όνειρο), ένα όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Ώσπου μεγάλωσα, έγινα κι εγώ μανούλα και προτεραιότητα είχαν τα παιδιά μου πια.Έτσι, έφτασα σε μια ηλικία και δεν είχα μάθει ούτε τα βασικά.
Μια μέρα, στα 38 μου πια, ξαναβρήκα την ευκαιρία που δεν μου είχε δοθεί, ένα σχολείο “ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ”, και πήρα την απόφαση -αν και σε μια ηλικία που δεν προλάβαινα και πολλά-,αλλά ήθελα να προσπαθήσω για να δω τις δυνατότητές μου, τα “θέλω” και τα “μπορώ” μου!
Και τα κατάφερα! Πήρα το πολυπόθητο απολυτήριο ισότιμο Γυμνασίου, γεγονός που με έκανε να αισθάνομαι ένας δυναμικός, αποφασιστικός, υπέροχος άνθρωπος!!! Ένας άνθρωπος που, αν τα κατάφερνα από μικρή,σίγουρα θα είχα γίνει μια σπουδαία Γυναικολόγος!
Ήρθε και άλλη μια τέλεια ευκαιρία που είχε άμεση σχέση με το όνειρό μου, η Νοσηλευτική! Έτσι, συνεχίζω έως και σήμερα να πηγαίνω σχολείο, Λύκειο πια, με κατεύθυνση τη Νοσηλευτική! Βρίσκομαι στο τέλος της Α΄Εσπερινού Λυκείου, δέκα μέρες περίπου πριν τις εξετάσεις για την επόμενη τάξη. Είμαι περήφανη για μένα! Το ίδιο και τα παιδιά μου που μου δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσω!
(Μαρία Κυριακάκη- Μυλωθρού)

ΚΕΙΜΕΝΟ 4. “Στο περιβάλλον του σχολείου γνώρισα αγαπημένους φίλους”

Με τον αδελφό μου είμαστε δίδυμα και από μικρά κάναμε μαζί τα πάντα:σχολείο, εκδρομές,παρέες.
Όταν φτάσαμε στην ηλικία που θα πηγαίναμε στο Γυμνάσιο,εγώ αποφάσισα να μην συνεχίσω, γιατί θέλησα ν'ασχοληθώ με κάτι που μου άρεσε,την ονυχοπλαστική. Στην αρχή μου φάνηκε ωραίο, γιατί έκανα αυτό που ήθελα. Έβλεπα όμως τον αδελφό μου να συνεχίζει και τις φίλες μου από παλιά και λίγο ζήλευα και λίγο άρχιζα να μετανιώνω που άφησα το σχολείο. Συναντούσα πολλούς συμμαθητές μου και ντρεπόμουν να πω ότι δεν έχω τελειώσει το σχολείο.
Έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω ξανά. Είμαι τώρα στην Α΄Λυκείου και υπάρχουν πολλά συναισθήματα μέσα μου. Ένα απ' αυτά είναι της χαράς, γιατί στο περιβάλλον του σχολείου γνώρισα αγαπημένους φίλους. Συζητάμε, ο ένας δίνει στον άλλο κουράγιο, έχουμε πάρει την απόφαση να προχωρήσουμε και δεν υπάρχει περίπτωση να αφήσουμε την προσπάθεια για κάτι καλύτερο στη ζωή μας.
Όταν τελειώσω το σχολείο, θα πάω σε σχολή ζαχαροπλαστικής.
(Μαρία Πέππα)

ΚΕΙΜΕΝΟ 5. “Χαίρομαι που προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη”

Αυτό που με κάνει να θέλω να τελειώσω το σχολείο είναι ότι για αρχή θα με βοηθήσει στην επαγγελματική μου εξέλιξη. Είναι σημαντικό να λάβουμε υπόψη ότι το πέρασμα από το σχολείο στην αγορά εργασίας σηματοδοτεί τα θεμέλια της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας. Θεωρώ ότι η μόρφωση είναι προσόν για τον καθένα μας.
Η φοίτηση στο σχολείο δίνει στη ζωή μου πλέον το ενδιαφέρον για πράγματα που δεν γνώριζα. Ντρεπόμουν σε ήπιο βαθμό που είχα μόνο το απολυτήριο του Δημοτικού, αλλά με την βοήθεια από το οικογενειακό μου περιβάλλον και την ενθάρρυνσή τους έκανα το πρώτο βήμα. Σήμερα, χαίρομαι γι' αυτά που μαθαίνω από τους καθηγητές μου,χαίρομαι για τους φίλους που έχω κάνει κι ακόμα χαίρομαι πιο πολύ για μένα που προσπαθώ να γίνομαι κάθε μέρα και καλύτερη και δίνω το παράδειγμα στους ανθρώπους που αγαπώ.
(Μαρία Γελαγώτου)

ΚΕΙΜΕΝΟ 6. “...Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα”

Το όνειρο της ζωής μου, από μικρό παιδί, ήταν να γίνω νοσηλεύτρια. Κάποιοι αποφάσισαν για μένα, πριν από κάποια χρόνια, όταν έπρεπε, να μην εκπληρώσω αυτό το όνειρο. Μεγαλώνοντας, πλέον ως ενήλικας αποφάσισα ότι δεν θα αφήσω τίποτα και κανέναν να μπει εμπόδιο σε οτιδήποτε θέλω να ολοκληρώσω στη ζωή μου.
Περνώντας τα χρόνια, όταν έκρινα ότι ήταν κατάλληλη η στιγμή και οι συνθήκες, εφόσον μεγάλωσαν και τα παιδιά μου, αποφάσισα να πραγματοποιήσω το μεγαλύτερο όνειρό μου. Να γίνω νοσηλεύτρια και να τελειώσω το σχολείο.
Ξέρετε, όλα τα παιδιά έχουν κάποιο πρότυπο. Για τα δικά μου παιδιά, θα ήθελα να είμαι εγώ αυτό το πρότυπο. Να μάθουν να κυνηγάνε τα όνειρά τους, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και δυσκολίες. Όπως ακριβώς κάνω κι εγώ.
Ελπίζω και πιστεύω να πετύχω το στόχο μου, να δουλέψω ως νοσηλεύτρια. Αλλά και η επιβράβευσή μου θα είναι το απολυτήριο και το πτυχίο μαζί με όλα αυτά που θα έχω αποκομίσει: γνώσεις, καινούργιους υπέροχους ανθρώπους, συμμαθητές και καθηγητές. Γιατί, στην τελική, σημασία δεν έχει μόνο ο προορισμός αλλά και το ταξίδι. Και το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι θα έχω δώσει το καλό παράδειγμα στα παιδιά μου και θα τους έχω αποδείξει ότι “ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ”!
(Άννα Ταμπακάκη)

ΚΕΙΜΕΝΟ 7. “...Αν φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο,
ο μόνος δρόμος είναι η μόρφωση”

Θεωρώ ότι η μόρφωση είναι προσόν για τον κάθε άνθρωπο,από την άποψη ότι έχει μεγάλη αξία για την τελειοποίηση της προσωπικότητάς του. Μορφωμένος θεωρείται εκείνος που έχει καταλάβει πλήρως το νόημα όσων έχει μελετήσει και έχει αποκτήσει πνευματική καλλιέργεια. Η μόρφωση πρέπει να είναι ο ανώτερος σκοπός κάθε λογικού ανθρώπου, ώστε να γίνει ολοκληρωμένος και χρήσιμος κοινωνικά.
Οι παράγοντες που συντελούν στην καλλιέργεια του ατόμου είναι το σχολείο και γενικότερα η ελευθερία στις γνώσεις, η οικογένεια και η κοινωνία στην οποία ζούμε, σε συνδυασμό με την ευφυία και τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Αν φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο, αν θέλουμε να καλύψουμε τα κενά της χαμένης πολιτιστικής μας αξίας, τότε ο μόνος δρόμος είναι η μόρφωση, γι' αυτό και τη θεωρώ προσόν.

(Ελένη Γεωργοπούλου)

ΚΕΙΜΕΝΟ 8. “ Η μόρφωση είναι προσόν αλλά και δικαίωμα ...”

Η μόρφωση είναι προσόν αλλά και δικαίωμα για κάθε άνθρωπο, του δίνει οντότητα και γνώσεις για να αντεπεξέλθει στη ζωή. Για κάποιους οι συνθήκες και καταστάσεις λειτουργούν σαν τροχοπέδη στο να σπουδάσουν και να γίνουν αυτό που θα ήθελαν πραγματικά.
Έτσι κι εγώ αποφάσισα να ξαναπάω σχολείο για να ικανοποιήσω μια επιθυμία και ίσως ένα όνειρο που άφησα πολλά χρόνια πριν. Αισθάνθηκα, μάλιστα, χαρά και ικανοποίηση όταν κάποιοι καθηγητές με παρότρυναν να μη σταματήσω,όπως είχα σκεφτεί λόγω δουλειάς. Αισθάνθηκα τότε ότι έχω κάποια υπόσταση.

(Γιώργος Χατζηπαύλου)

ΚΕΙΜΕΝΟ 9. “ ...Όταν είπα ότι θα συνεχίσω το σχολείο, μου έλεγαν:
είσαι μεγάλη σε ηλικία... Εγώ άκουσα μόνο τη
συνείδησή μου...”

Εγώ ντρέπομαι να λέω ότι δεν τέλειωσα το σχολείο. Πάντα το κρύβω, γιατί οι άλλοι θα λένε σχόλια, θα γελούν, θα με κοιτάζουν περίεργα, θα με λένε αγράμματη. Όταν ψάχνω για δουλειά και δείχνω μόνο το χαρτί του Γυμνασίου – ευτυχώς πήρα κι αυτό, γιατί είχα το απολυτήριο του Δημοτικού- μου λένε οι εργοδότες :Μόνο το Γυμνάσιο έβγαλες; Εγώ αισθάνομαι άσχημα, γιατί αυτό το χαρτί που έχω είναι λίγο. Λέω μέσα μου : Θα πάρω και το χαρτί του Λυκείου και θα το δείχνω σε όλους για να μη νιώθω μισή. Ας κάνω κι εγώ κάτι για τον εαυτό μου, ποτέ δεν ειναι αργά.
Ο πατέρας μου, παλαιών αρχών, δεν ήθελε να μάθουμε γράμματα εγώ κι οι αδελφές μου, γιατί θεωρούσε ότι τα κορίτσια πρέπει να παντρεύονται μικρά, να κάνουν οικογένεια και δεν χρειάζεται η μόρφωση γιατί παίρνουν αέρα τα μυαλά μας. Όταν συζητούν οι φίλες μου για τους καθηγητές τους, για τα διαγωνίσματα, για τις κοπάνες τους, εγώ δεν λέω τίποτα και φεύγω από την παρέα.
Θέλω κι εγώ να βγάλω το σχολείο για να μην αισθάνομαι άσχημα και απόμακρα και για να συζητώ όπως οι φίλες μου για τους καθηγητές μου και για τις όμορφες στιγμές που πέρασα στο σχολείο. Έτσι αποφάσισα να γραφτώ στο Λύκειο για να μπορέσω να πάρω το χαρτί.
Όταν το είπα στα παιδιά μου ότι θα συνεχίσω το σχολείο, εκείνα γελούσαν και μου έλεγαν:Είσαι μεγάλη σε ηλικία, θα γίνεις ρεζίλι! Εγώ άκουσα μόνο τη συνείδησή μου και είπα μέσα μου:Θα τα καταφέρεις, Όλγα, συνέχισε!
Συνεχίζω, έστω και με δυσκολία, γιατί δουλεύω και δεν έχω χρόνο να διαβάσω.
Προσπαθώ και πιστεύω ότι θα τα καταφέρω!
(Όλγα Μανίκα)

ΚΕΙΜΕΝΟ 10. “...Θέλω να είμαι πρωταγωνίστρια
και όχι θεατής στη δική μου ζωή”

Αν σήμερα τα παιδιά λέγονται “παιδιά της τεχνολογίας”, εγώ λέγομαι “παιδί της τηλεόρασης”.Από τα εφτά μου χρόνια, θυμάμαι, πήραμε τηλεόραση κι εγώ “κόλλησα” σ' αυτό το μαγευτικό κουτί. Εκεί έβλεπα όλον τον κόσμο, πολλές και διαφορετικές επιστήμες και επαγγέλματα. Ήθελα να επιλέξω κάτι και να το κάνω κομμάτι της ζωής μου. Ονειρευόμουν μεγάλα πράγματα για τη ζωή μου, που δεν είχαν καμιά σχέση με την πραματικότητα που ζούσα.
Όπως καταλάβατε, τίποτα από αυτά που ήθελα δεν έγινε εκείνη τη χρονική στιγμή και γι' αυτό το λόγο έκλαψα με μαύρο δάκρυ.......
Κι όμως, η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές! Ήρθα Ελλάδα πριν από δεκατρία σχεδόν χρόνια, δεν ήξερα ούτε μια λέξη ελληνικά. Χρησιμοποίησα την παλιά μου εξάρτηση, προς όφελός μου αυτή τη φορά. Έμαθα τα βασικά από την τηλεόραση,ήμουν επικοινωνιακή σε ένα καλό βαθμό. Μεγάλωσα το παιδί μου και την πήγα στο Δημοτικό.Όταν αντιμετώπισα ένα σοβαρό πρόβλημα με ένα συγγενικό μου πρόσωπο, έγινε μια ξαφνική αλλαγή μέσα μου. Άρχισα να τα ψάχνω όλα απ' την αρχή.
Όταν είναι κάτι να γίνει, θα το φέρει ο Θεός μπροστά σου γιατί το αξίζεις, γιατί πέρασες τις δοκιμασίες που σου αναλογούσανε και στάθηκες όρθια με αξιοπρέπεια. Δεν σημαίνει ότι δεν είχες λυγίσει, δεν γονάτισες, δεν έκλαψες, δεν παραιτήθηκες επανειλημμένα, αλλά όσες φορές το έκανες, ξανασηκώθηκες και κοίταξες μπροστά λέγοντας : Θα τα καταφέρω, γιατί μου αξίζει κάτι καλύτερο, γιατί θέλω να ζήσω, γιατί θέλω να μάθω, γιατί θέλω να γεμίσω γνώση, γιατί η ζωή είναι μια περιπέτεια και εγώ θέλω να είμαι πρωταγωνίστρια και όχι θεατής στη δική μου ζωή!
(Άλμα Τζεμάι)

Εκτύπωση